فارسی
.JPG)
استادشیخ مرتضی تبیان سامانی
تخته سیاه
«دردهـــــــكده اي درخـت بـــودم
بـر زينـــــــــــت بـاغ مـــــي فزودم
با ارّه مـــــرا ز كــــــــف بـــــريدنــد
بر خاك ســــيه تنــــــم كشيـــدند
چون پوسـت ز پيكرم جــدا شــــد
با تيشــــه تــن مـــن آشــنا شــد
از رنــــــده چو گشت صــاف چوبـم
نـجّار نـــمـــود ميـــــــخ كــــــــــوبم
هــــــــم زندگـــــــيم تــــباه كـردند
هــــــــــــم روي مــــرا سيـاه كردند
ايـــــــن رنج به جان و دل كشيــدم
يــــك بــــــــــاره ز باغ دل بـــــــريدم
دل كــــــــــنده ام از صـفـاي بستان
تا تــختـــه شوم در ايـــن دبــستان
تا هــــــر كه در ایـــن كــــلاس آيـــد
با شــــــــوق به من نظر نــــــمايــد
چـون صفحـه ي من شود پـر از پند
غــافـــل نشود ز مـــــن خــــردمـند
انــدرز مــــــرا به جــــــــــــان پــذيرد
از دانـــــــش و علــــم بــهره گيــــرد
هـرچنـــدكه هم چو شـب سيـاهـم
از بهــر شمــــا چـــــــــــراغ راهـــــم
خـــوشبـــختـــي خود اگر بــخـواهي
پيـــدا كنــي انـــدريـــــن ســــياهي
بـــــا شوق به ســـوي مــن نظر كـن
هـــــــر درس،تـــــــــورا دهـم ز ِبَركن»
شعراز:«علی مظاهری»
